Het voeren van gesprekken is een belangrijk instrument voor inspecteurs. In een gesprek met ondertoezichtstaanden kun je ‘informeren naar hoe het gaat’, achterhalen ‘waarom wetgeving niet wordt gevolgd’, of ‘draagvlak creëren voor een interventie’ en zo ‘een organisatie in de juiste richting  krijgen’. Maar is het gesprek alleen een bruikbaar toezichtinstrument, of wordt er ook los van het directe inspectiewerk met ondertoezichtstaanden gesproken? Hoe zinnig is het om in gesprek te gaan over kwaliteit, het toezicht of de specifieke invulling ervan? En welke aanpak past daarbij? Reflecties naar aanleiding van een gesprek hierover met inspecteurs.